Legendy Wiecznej Wojny – Alith Anar, pierwsza zasadzka.

Nazbierało się sporo treści, czas więc, żeby dać upust tułającym się po polu bitwy literom. Zgodnie z zapowiedzią, po wyjściu kolejnej legendy w cyklu Eternal War, przesiadłem się na stolicę Wysokich Elfów by zagrać Alith Anarem. Presja wielka, bo ostatni raz kiedy grałem HE, prowadził mnie Tyrion do spółki z Vereną (turbo resource deck z Moon Dragonem), jakiś rok temu i poprzeczka ustawiła się wysoko. W tym „odcinku” serwujemy pierwszy raport, a zaraz po nim drugi; ze względu tak na moją obsuwę jak i depczącego po piętach Wurrzaga. Najpierw jednak, kilka słów, jak to z tym Che Guevarą z Nagarythe było…

Cała historia ma swoje początki na ziemiach Nagarythe, będących zalążkiem zepsucia i przyszłej  wojny domowej na Ulhuanie. Po wpływem Morathi, kulty rozkoszy (ktoś kojarzy?), rozprzestrzeniły się tam na dobre, deprawując stare i szlachetne rody Wysokich Elfów. Władający tam Malekith rozpoczął swoją rebelię przeciwko Królowi Feniksowi właśnie stamtąd, w pierwszej kolejności, bezlitośnie gnębiąc lojalistów panującego króla. Ci zatwardziali weterani wojen z Chaosem, nie oddali jednak pola, broniąc Nagarythe, swej ojczyzny przed samozwańczym władcą. Jednym z wiodących rodów był ród Anar, któremu przewodził Eothlir, ojciec Alitha. W Bitwie na Mrocznych Moczarach, jego wojownicy przeciwstawili się skutecznie siłom Malekitha trzykrotnie większym i dopiero złamanie szyków, przez dosiadającego Czarnego Smoka, Kheraniona, rozproszyło opór. Ojciec widząc klęskę, kazał uciekać Alithowi. Po latach, Nagarythe, zwane teraz Shadowlands, stanowiło obraz nędzy i rozpaczy, a jego ocalali mieszkańcy, którzy nie przyłączyli się do Malekitha, napotkali ostracyzm i napiętnowanie ze strony reszty Ulthuanu. Alith Anar, zasłynął jako mistrz wojny partyzanckiej, dywersji i zasadzek; gnębiąc wroga i znikając, to znów pojawiając się by uderzyć w najczulszy punkt i znów zapaść się pod ziemię. Jego bezlitosna postawa została owiana krwawą legendą, po obu stronach wojny. Mówi się, że jest on Asurem (Wysokim Elfem), który wzbudza w Druchi (Mrocznych) największy strach. Szczególnie nienawidzi go Malekith, za udaremnienie wielu planów i nękanie tak doraźne jak i psychologiczne jego oddziałów. Sam Alith Anar, wraz  grupą wiernych mu wojowników, złożył przysięgę wiecznej zemsty, deklarując, że Wojownicy Cienia nie spoczną, póki Malekith, Morathi i ich poplecznicy nie zostaną zgładzeni. Wiele jego czynów jest na pół legendarna i nikt tak na prawdę nie wie, ile w nich jest prawdy  (jak ten w którym miał przybić gwoździami 700 pojmanych Druchi, do ścian wąwozu  by tam dokonali żywota; do dziś leżą tam kości, a gwoździe starczą powyżej…) Alith przyjął od swoich wojowników tytuł Króla Cieni, i rzeczywiście przydomek ten doskonale oddaje jego umiejętności i szczęście, w przypadkach kiedy wymyka się śmierci z rąk, a było takich przypadków setki jeśli nie tysiące. Stając się cierniem w oku Malekitha, prowadził wieczną wojnę  spadając z zasadzki na jego zwiad, plądrując jego Arki, infiltrując miasta i obozy. Mówi się, że zdołał wejść w przebraniu na dwór Malekitha, zatańczyć z samą Morathi, po czym wykraść z jej komnat potężny artefakt – Kamień Północy. Zaś wysłane za nim w pogoń Elfie Wiedźmy, zdołał tak zmanipulować, że wypiły własną truciznę. Nikt również nie ma pojęcia, czy Alith nadal żyje, niektórzy twierdzą, że jest on zjawą, awatarem zemsty noszącym Korone Cieni, który nie spocznie, póki Malekith nie zginie. Są tez wersje, mówiące o tym, że, w celu podtrzymania legendy, najstarszy z Aesanarów (wędrowny lud Nagarythe, potomkowie Wojownikow Cienia, toczący bezustanną wojnę z Druchi), przybiera jego imię w rytuale. Same Mroczne elfy utrzymują, że zabiły Alith Anara co najmniej kilka razy. Jakkolwiek by nie było, Król Cieni raz na jakiś czas daje się we znaki w najmniej oczekiwanym momencie, a jego legenda wciąż trwa i spędza sen z powiek Wiedźmiego Króla.

Sporo można by opowiadać, zainteresowanych odsyłam do podręcznika Wysokich Elfów do Warhammera figurowego, a tutaj startujemy z talią. O ile, w przypadku Crone był dylemat: neutral – solo, tutaj takiego nie ma, co najwyżej można się zastanowić nad restrykcją, ale, szczerze mówiąc, to też nie jest jakiś tam problem, wszak, He mogą grać i bez niej. Sam zamysł na talię jest dość prosty. Żadnych pseudo- i hard-comb (tym panom już dziękujemy). Skoro mamy spalić te 3 strefy trzeba wygenerować jakiś napór. Dużo kontroli przeciwnika, w stylu złociutkich elfów. Bach! Jest pierwszy spis, którym zagrałem na naszej lidze.

3 Alith Anar

2 Shield of Aeons

2 Descendant of Gods

2 Elven Scout

3 Lion Standard

3 Valorous Mage

3 Learned Mage

3 Nagarythe Archer

2 Shadowlands Hunter

1 Mage of Loec

2 Great Fire Dragon

2  Bladelord

3 Asuryan Cleansing

3 Echoes of Magic

3 Muster for War

3 Convocation of Eagles

1 Flames of the Phoenix

2 Arcane Power

2 Charge of the Silver Helms

2 Return to Glory

3 Judgement of Loec

2 Gathering the Winds

3 Outlying Tower

3 Citadel of Dusk

2 Tor Elyr

Wybory, co, jak i dlaczego.

Alith Anar – Bo komendant Che Guevara jest wiecznie żywy I uwielbiamy walkę z podpierdółki.

Shield of Aeons – Skoro nie mamy Kultów, Corruptów, a RTG ze Sztandarem nie zawsze zatrybi, trzeba naszą legend obronić. Z taką ekonomią (Orzełki, Muster), powinno trybić.

Descendant of Gods – Sprytny pomysł, żeby czasem przeciwnik poddał się wcześniej nieco. Mało jest na to odpowiedzi, a generalnie robi nam z Tarczą „nieprzegrywalność”. W razie co, te dodatkowe 3 HP też sycą.

Return to Glory – Must have, porno wracanie Sztandara, chroni nas przed Inkruzją, Lobbere, Khainem, czyli „ świętą trójcą poświęcającą”, a także milionem innych rzeczy + mega dobra obrona (z dopakiem HP za pieniądze!!!!)

Judgement of Loec – Kolejna rzecz bez której każdy porządny HE (i drwal) się nie obędzie. Drewno zawsze piękne, dobre i skuteczne!

Gathering the Winds – Utylizacja głownie Echa i Asuryana, a momentami i drewienko i Arcane poleci. Bez porno zagrań, tak jak bozia chciała.

Outlying Tower – Oczywiście, że tym gram! Rewelayjna karta, lojalka, niesamowicie cenna w pierwszej turze, a cudzych questów generalnie się nie boimy (Echooo-choo-oo). Nawet można psychologicznie zagrać, mając na ręce Echo, specjalnie przemarudzić i zagrać Towera, się wtedy gość napala, Inkruzja, dostaje kontrę i cacy. Ale spryciarz ten Alith Anar.

Citadel of Dusk – Przylądek Horn zawsze dobry.

Tor Elyr – Ochronka, młotek, loyalka. Tylko tyle i aż tyle. Bezpieczna cytadela i Wiatry to wszystko czego chcemy. Nie zapominajmy, że nie ruszysz Drewna bez zgody Tor Elyr, co czasem może być ważne.

Asuryan Cleansing – Jedna z najważniejszych I najlepszych kart tej talii i w ogóle HE. Nie łatwa do skutecznego grania, ale daje tak wiele. Potrafi skrócić turę przeciwnika o połowę, zatrzymać combo, czy jakąś „synergię”. Niesamowicie mocna w pierwszych turach, pozwala nam nadrobić tempo. UWAGA. Praktycznie kontruje cudzego Mustera, zabierając kasę i stopując wysyp kart na stół.

Echoes of Magic – Kolejne cudeńko. Całe Destro Questuje co najmniej jak naród biblijny, niesamowicie bolesna kontra na Kulty i Inkruzję. Na Order nieco słabsze, ale może się okazać kluczowe w mirrorze.

Muster for War – Co tu wiele mówić. Jeśli wystawiamy z Mustera legendę, to tracimy atak ,ale za to upewniamy się, że nic się z nią nie stanie (attachmenty, obrona itd.). Dobrze wspomaga startową ekonomię, która jak wybuchnie, jest raczej nie do skontrolowania. W późniejszych etapach gry, raczej już martwy, ze względu na mocne zwiększenie tempa i presji na atakowanie.

Convocation of Eagles – Dopełnienie „zelówkowej trójcy” HE (z Echem i Cleansingiem). Chyba nie trzeba tłumaczyć obecności tej karty. No, może wspomnę, że min dzięki niej, możemy mieć w dupie karty z listy restrykcji.

Flames of the Phoenix – awaryjny reset, gdyby zrobiło się groźnie. Przy legendzie na stole, wcale nas nie boli.

Arcane Power – Tak jak w przypadku Crone, karta rewelacyjna do talii na legendach, wracamy to co aktualnie potrzebujemy, z Orzełkami idzie za darmochę. Możliwości jest tyle ile sytuacji podczas gier. Unlimited.

Charge of the Silver Helms – pomysł na zwiększenie naporu i palenie strefy pozorowanym atakiem. W razie potrzeby boost na ekonomię.

Elven Scout – co prawda nie korzystamy tu za bardzo tokenów (oprócz Cytadeli, Returna, Wiatrów i Smoka – hmm to już sporo), a bynajmniej nie są one główną strategią. Jednostka 1/1/1 zawsze dobra, a wyskakując z RTG za darmo jeszcze lepsza.

Lion Standard – Pierwsza strategia defensywna plus gość który poświęca się w imię sprawy (wielokrotnie). Znakomity obrońca, za pieniądze, kontruje minusowanie.

Valorous Mage – przy takiej ilości kluczowych Czarów, musi być. 2/1/2 z dociągiem karty to coś, co zawsze chcemy mieć w talii.

Learned Mage – kolejny dobry wybór, 3 w plecach w dzisiejszych czasach to jak znalazł, plus wnerwianie top-deck combo (fistyyy). Tani i dobry.

Nagarythe Archer – wdrażamy strategię Alith Anara, generalnie oś sprytnego plany, by za darmochę, po wystawieniu legendy, zrobić jednostkę z młotkiem z bocznej strefie (jednocześnie dostajemy +1 do ataku – nie corruptowalne 3 damage na cudze legendy, plus młotek do eko, plus obrońcę legendy). Efekt ambush jest tylko dodatkiem ,ale zawsze to te 3 indirecty, które mogą potem zrobić różnicę.

Shadowlands Hunter – nie lubię go aż tak, jak pana wyżej, ale z kolei 3 jednostki z Zasadzką to za mało. Nakładanie tokena bez szału, liczy się jednak „synergia” z naszą legendą. W razie biedy, za 2 mamy zawsze tego gościa z 1 loyalką i młotkiem.

Mage of Loec – tak delikatnie, w late game, może przydać się, a z RTG też wstanie. Przy niskiej ilości questów, raczej jako dodatek i karta techowa.

Great Fire Dragon – Długo zastanawiałem się jak ułożyć tu napór. Stanęło na gwarantowanym Smoku, bez rozmachu Wampira, za to więcej młotków  Ciężko zdjąć, a przy ochronie wskrzeszanej zerówki, jeszcze ciężej. Zianie ogniem, jak najbardziej przydatne, bo w najgorszym przypadku, działa jak dodatkowy, czwarty młotek w strefę.

Bladelord – Za mało mi było Smoków, to dorzuciłem jeszcze mojego ulubieńca. O wiele lepszy niż smok przeciwko Chaosowi, i choć odrobinę gorszy w reszcie gier. Koszt 5, owszem wysoki, ale jak w przypadku Smoka, stanowi samodzielny plan na wygraną, nawet bez wystawienia legendy, a 5 kasy w 1-2 turze, to dziś nie problem.

60 kart (!!!!) – No sam nie wiem jak to się stało. Tłumaczmy to tym, że talia jest w fazie testów, a serce boli, jak trzeba wyrzucać takie ładne obrazki z niej ; )

Co chcielibyśmy, albo kiedyś może:

Prince Althran – z pozoru rewelacyjny, stosunek młotków i HP do kosztu itd. Nie znalazłem jednak ani powodu a ni miejsca, Po prostu. Nie ta talia.

Temple of Vaul – długo się zastanawiałem nad moim ulubionym Supportem HE. Prosty rachunek zwyciężył. Rodryk, Inkruzja = tura do tyłu. Ogólnie zbyt wiele odpowiedzi może zepsuć nam zabawę, a nie oszukujmy się, nawet jak postoi, to przy konieczności palenia 3 stref, to raczej samobójstwo.

Envoy from Avelron – Aż dziw bierze, że nie wszedł. Jednak przy 1/3 DE na turniejach, plus drugie tyle chaosu, koleś jest często tak martwy jak tylko można być. Zastępuje go o wiele lepszy i stabilniejszy Tower.

Innovation – początkowo wydawała się idealna. I pewnie nadal taka jest. Policzyłem jednak taktyki… No właśnie.

Desertion – Był pomysł. Po namyśle jednak, stwierdziłem, że i tak nie uratuje to faktu, że nie mamy żadnej kontroli supportów przeciwnika, a w late game psuje nam Artefakty.

Game Report: (Liga X – Wrocławskie Metro)

vs Deer Dance; który przytulił moją talię na Crone, delikatnie ją modyfikując pod siebie. Moja przewaga w tym ,że znałem każdą kartę, a sam grałem z niespodziewajki. W dodatku przydało się te 60 kart! 2-0 dla mnie i pierwsza krew Druchii przelana!

vs Sosu; czyli kolejny DE, tym razem splugawiony jeszcze Inkruzjami i Sorcererami Chaosu. Totalnie kontrolna talia destro, ku sporemu zaskoczeniu jej właściciela, dostała w sumie gładkie 2-0. Asuryan, Echa plus niezabijany Sztandar z RTG doprowadzał do rozpaczy. W drugiej grze, w 1 turze siadł na Questa Bladelord z obstawą i było praktycznie pozamiatane. Kreeeewww!!!

vs Arczi, który powrócił z Imperium. tu było już mega ciężko. Mocna defensywa Imperialna, z Dyscyplinami i solidnym jak zawsze Fryderykiem. Pierwsza gra, bardzo długa i epicka. Trzecia, ta nie dokończona, raczej z przewagą Imperialnych. Niestety nie mogłem wystawić Artefaktu, co ratowało by grę  bo Arczi grał też bez neutrali, a kisił Dezercję… No, z Orderem będzie o wiele ciężej, ale tego na turniejach jak na lekarstwo ; )

vs Bonq, grający konkretnym, standard – kontrolnym Chaosem. Różnicę zrobił Skarbrand. Po dwóch wyrównanych pojedynkach, w trzecim dominował Chaos i remis raczej dowieziony przeze mnie desperacką obroną. Skarbrand > legendy za 3.

vs Juri, z mdłym combo-orkiem, myślę sobie, nie powinno być źle, przecież gram HE. Zapomniałem jednak ,że TE He wcale nie są tak uposażone przeciwko Rytuałom, Rise Deadom itd. (brak Draina, Disdaina, zmniejszona ilość RTG kluczowego w tym matchupie). No i się zesrało. Gry wyglądały tak, że zazwyczaj gdybym dociągnął coś na RTG to by się udało, ale się nie udało : )

Konkludując, z Destro jest raczej dobrze, ale trzeba wzmocnić się przeciw Orkom. Gry są za to zbyt długie, co przekłada się na potrzebę zwiększenia ataku (jednak te 3 strefy to nie taki pikuś, a remisów nie chcemy). Z Orderem jest ciężej i tu trzeba będzie sięgnąć po nieco inne środki (jakiś mass removal?). Bardzo pozytywny ogólny wynik Alith Anara, siadał często, z Tarczą był nie do zabicia, a jego zdolność jest po prostu miodna. Wpływ na ekonomię niesamowity, a sama przyjemność z gry high above Eltharion!